محمدرضا اسکندری، نویسنده و کارگردان نمایش درباره نمایش جدیدش به نام «زیر پای ۶۸» گفت: روایت متفاوت، هیجان انگیز و تامل برانگیزی از مراسم و ایام یک خاکسپاری امام خمینی (ره)  در دهه شصت است که در نوع خودش از حوادث و اتفاقات عجیب تاریخ کشور ماست.

تشییع جنازه امام خمینی در چهاردهم خرداد ۱۳۶۸ به گواه رسانه‌های کشور بالغ بر ده ملیون نفر تخمین زده شده است. تشییع جنازه‌ای که در رکورد‌های گینس ثبت شده است.  

به گفته اسکندری، این کار چهار شخصیت دارد و قصّه  آدم‌هایی است که حوالی خیابان رجایی تهران زندگی می‌کنند و شخصی پای ان‌ها را به مراسم خاکسپاری باز می‌کند.

او از شیوه روایت کردن داستان توسط چهار شخصیت می گوید که سعی کرده در نوشتن این قصّه از یک زبان روان و به دور از تکلف استفاده کند. متن ترکیبی از مونولوگ و دیالوگ است،شخصیت ها در قالب مونولوگ و دیالوگ قصّه  زندگی خود را روایت می کنند، نمایشنامه ساختار اپیزودیک ندارد.

به گفته کارگردان در نحوه  اجرای این کار هم از ساختار اپیک (حماسه) و هم از ساختار تیاتر دراماتیک استفاده کردم که بصورت ترکیبی، متن نمایش از شیوه ارسطویی که توالی آغاز، میانه، پایان و اوج و فرودی کلاسیک را دربردارد پیروی نمی‌کند و این قاعده را می شکند. خودم را نمایشنامه نویس نمی دانم اما جز از مردم گفتن و از مردم نوشتن را بلد نیستم،

حلقه مفقوده ما در جهان فعلی «آدم»است، «زیرپای۶۸» یک تئاتر اجتماعی است، تئاتر اجتماعی یک پدیده اجرایی است نه محدود به ذهن انسان، تئاتر اجتماعی نمایش زیبایی شناختی و مفهوم است.